Η αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα ή σπονδυλίτιδα είναι μια νόσος φλεγμονώδους αιτιολογίας και συνήθως έχει κληρονομική προδιάθεση. Εκδηλώνεται αργά και προοδευτικά και γι αυτό γίνεται καθυστερημένα αντιληπτή μιας και τα συμπτώματα οδηγούν τον άρρωστο στο γιατρό όταν η νόσος έχει εξελιχθεί. Κατά συνέπεια η διάγνωση τίθεται με καθυστέρηση.
Ακτινογραφίες Αγκυλοποιητικής Σπονδιλίτιδας ή Σπονδιλαρθρίτιδας
Χαρακτηρηστική η "γεφυροποίηση" των σπονδυλικών σωμάτων, η οποία περιορίζει την κινητικότητα της Σπονδυλικής Στήλης.
Συμπτώματα
Ενοχλήσεις στη σπονδυλική στήλη εμφανίζονται σε παρατεταμένη ακινητοποίηση και κυρίως κατά την κατάκλιση, τα οποία συνήθως επιδεινώνονται και πολλές φορές οδηγούν τον άρρωστο στην έγερση από την κατάκλιση τις πρώτες πρωινές ώρες. Με την ενεργητική κινητοποίηση και τη καθημερινή δραστηριότητα τα συμπτώματα υποχωρούν επιτρέποντας έτσι τη λειτουργική δραστηριότητα του αρρώστου δίνοντας του την ψευδαίσθηση ότι δε συντρέχει λόγος ιατρικού έλεγχου και ότι τα συμπτώματα οφείλονται στην κούραση της ημέρας, την κακή ποιότητα του ύπνου ή του στρώματος.
Με τη πάροδο των ετών η συμπτωματολογία γίνεται πιο έντονη και η πρωινή δυσκαμψία πιο εγκατεστημένη.
Η εξέλιξη της νόσου επιφέρει μόνιμες αλλοιώσεις κυρίως των σπονδυλικών αρθρώσεων αλλά και των μεγάλων αρθρώσεων του σώματος όπως λ.χ. των ιερολαγονίων και των κατ’ ισχίων αρθρώσεων. Δημιουργεί κινητικά προβλήματα εξ’ αιτίας του περιορισμού του εύρους των κινήσεων τους και διαταράσσει τον κοινωνικό ρόλο του ατόμου στις κοινωνικές ή επαγγελματικές του δραστηριότητες οδηγώντας τον κατ’ ανάγκη στο γιατρό. Πέραν του κλινικού έλεγχοι οι εξετάσεις αίματος καθώς και οι απεικονιστικές εξετάσεις θα θέσουν τη διάγνωση.
Φαρμακευτική Θεραπεία
Η φαρμακευτική θεραπεία άπτεται των αρμοδιοτήτων του ιατρού.
Φυσικοθεραπευτική Αντιμετώπιση
Η φυσικοθεραπεία αποτελεί επιβεβλημένη επιλογή στοχεύοντας να διατηρήσει το εναπομείναν παθητικό και ενεργητικό εύρος κίνησης των αρθρώσεων του ασθενούς και αν είναι δυνατόν να το βελτιώσει. Ο φυσικοθεραπευτής θα πρέπει να εντάξει στο φυσικοθεραπευτικό του πλάνο ασκήσεις διάτασης των μυϊκών ομάδων, ενδυνάμωσης αλλά και νευρομυϊκής συνέργειας αυτών, με σκοπό τη διατήρηση του εύρους κίνησης. Η παθητική κινητοποίηση δεν θα πρέπει να είναι βίαιη και πάντα να γίνεται έως στα όρια του πόνου. Οι χειρισμοί μπορούν να προκαλέσουν επιπρόσθετα προβλήματα και κατ’ αυτή την έννοια αποτελούν αντένδειξη. Η ενεργητική άσκηση στα πλαίσια της φυσικοθεραπευτικής συνεδρίας θα πρέπει να είναι υποβοηθούμενη στις τελικές μοίρες της κίνησης ενώ ο ασθενής θα πρέπει να παροτρυνθεί για βάδιση και κυρίως κολύμβηση.
Φυσιοθεραπευτικά μέσα όπως θερμοθεραπεία, ηλεκτροθεραπεία, μάλαξη κλπ. έχουν ένδειξη με σκοπό να βελτιώσουν τη δευτερογενή συμπτωματολογία (μυϊκές συσπάσεις, πόνο) και όχι το αίτιο.
Η φυσικοθεραπεία θα πρέπει να εκτελείται σε τακτά χρονικά διαστήματα για τη μείωση ή τη βελτίωση όλων των προαναφερόμενων συμπτωμάτων και ο χρόνος επαναπρογραμματισμού της κρίνεται από το φυσικοθεραπευτή και το θεράποντα ιατρό.
Ενημέρωση: Θα θέλαμε να τονίσουμε στους αναγνώστες της ιστοσελίδας μας ότι οι παρεχόμενες γνώσεις δεν είναι απαραίτητο να γίνονται αποδεκτές, δεδομένου ότι λειτουργεί πάντοτε συμβουλευτικά και η τελική απόφαση είναι πάντα δική σας.