Η ακινητοποίηση αποτελεί μια ενδεδειγμένη θεραπευτική επιλογή για τις κακώσεις του μυοσκελετικού συστήματος. Αποτελεί συνδυασμό θεραπευτικού πλάνου ή μεμονωμένη λύση επιλογής κυρίως των ορθοπεδικών την οποία χρησιμοποιούν είτε για τη συντηρητική (μη χειρουργική) αποκατάσταση των μυοσκελετικών κακώσεων (κατάγματα, εξαρθρήματα, διαστρέμματα κλπ.) είτε μετεγχειρητικά προκειμένου να διασφαλίσουν το χειρουργικό αποτέλεσμα. Παρά του ότι, από τη μια, εξυπηρετεί απόλυτα τους λόγους για τους οποίους εφαρμόζεται, από την άλλη, είναι υπεύθυνη για την ατροφία -αδυναμία των μυϊκών ομάδων, τον κίνδυνο θρομβώσεων, την σύγκαμψη ή τη δυσκαμψία των αρθρώσεων, την κατακράτηση υγρών, το οίδημα κλπ.
Ο φόβος πολλές φορές των χειρουργών ορθοπεδικών για την πιθανή διατάραξη της αποκατασταθείσας βλάβης, τους καθιστά επιφυλακτικούς στο να συστήσουν έγκαιρα, προγράμματα κινητοποίησης ακόμα και υπό την επίβλεψη φυσικοθεραπευτών γεγονός που συμβάλει στην πιθανή εγκατάσταση μιάς ή περισσοτέρων απο τις παραπάνω επιπλοκές που πολλές φορές μάλιστα είναι και μη αναστρέψιμες.
Δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στο άρθρο "Επιμήκυνση Επιγονατιδικού Τένοντα".
