Η καθυστερημένη παραπομπή του ασθενούς για φυσικοθεραπεία (8 μήνες αργότερα) μετά από κάταγμα κάτω τριτημορίου μηριαίου είχε σαν αποτέλεσμα την απώλεια του εύρους κίνησης της άρθρωσης του γόνατος του και συγκεκριμένα δυσκαμψία. Το εύρος κίνησης ήταν 0ο-Ο-0ο. Ο ασθενής δηλ. δεν είχε καθόλου κάμψη στο γόνατό του και ο χειρουργός ιατρός του τον διαβεβαίωνε ότι αυτό δε θα αποκτήσει κάμψη. Η κινητοποίηση ή η παραπομπή για φυσικοθεραπεία επίσης απουσίαζαν από τις θεραπευτικές επιλογές και υποδείξεις του θεράποντος χειρουργού ιατρού.
Ο χρόνος σαφώς και λειτούργησε σε βάρος του ασθενούς ο οποίος μη ικανοποιημένος με την κατάσταση του απευθύνθηκε σε άλλο γιατρό ο οποίος και αποφάσισε να προβεί σε συμφυσιόλυση και επιμήκυνση του υπερ-επιγονατιδιού τένοντα. Το αποτέλεσμα, τώρα, είναι ακριβώς το αντίθετο. Η εικόνα μιλά από μόνη της!!!
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι δύο:
- Γιατί ο πρώτος γιατρός να μην παραπέμψει εγκαίρως τον ασθενή του για φυσικοθεραπεία;Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μετά την φυσικοθεραπευτική παρέμβαση;
- Θα μπορέσει το γόνατο μετά την εφαρμογή των ενδεδειγμένων επιστημονικών πρωτοκόλλων να ανταποκριθεί ενεργητικά στην έκταση (εάν βεβαίως ο τένοντας δεν υπολείπεται υπερβολικά έτσι ώστε να είναι ανικανός να κινητοποιήσει το γόνατο σε έκταση);
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο μεταφέρεται με κάθε επιφύλαξη και χωρίς να έχει σκοπό να θίξει επιστημονικούς κλάδους ή ειδικότητες της ιατρικής. Αποτελεί μέρος των όσων αναφέρονται στο σύνολο του video, μέρος του οποίου εσείς παρακολουθείται και τα οποία ισχυρίζεται ο ασθενής. Το video έχει υποστεί επεξεργασία (montage) διότι δεν έχει σκοπό να στοχοποιήσει Ονόματα και Νοσηλευτικά ιδρύματα παρά μόνο να αναδείξει μια από τις επιπλοκές της παρατεταμένης ακινητοποίησης.